Book,Page,LineNumber,Text
36,0036,001,ให้หมดจด  แล้วตั้งอยู่ในอรหัตผล.    บัดนี้   พระผู้มีพระภาคเจ้า   เมื่อจะทรง  
36,0036,002,แสดงอภิญญาปฏิเวธการแทงทลุปรุโปร่งของพระขีณาสพนั้น      จึงตรัสคำเป็น
36,0036,003,อาทิว่า  <B>ยสฺส  ยสฺส   จ</B>   ดังนี้.    คำนั้นมีเนื้อความง่ายทั้งนั้นแล.
36,0036,004,<I>จบอรรถกถาอุปกิเลสสูตรที่  ๓</I>
36,0036,005,<H1>๔. ทุสสีลสูตร</H1>
36,0036,006,<H1>ว่าด้วยโทษแห่งความทุศีลและคุณแห่งความมีศีล</H1>
36,0036,007,[๒๔]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    สัมมาสมาธิของภิกษุผู้ทุศีล   มีศีลวิบัติ
36,0036,008,แล้ว  ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว  เมื่อสัมมาสมาธิไม่มี  ยถาภูตญาณทัสนะ
36,0036,009,ของภิกษุผู้มีสัมมาสมาธิวิบัติ        ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว         เมื่อ
36,0036,010,ยถาภูตญาณทัสนะไม่มี  นิพพิทา  และวิราคะ    ของภิกษุผู้มียถาภูตญาณทัสนะวิบัติ
36,0036,011,ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว      เมื่อนิพพิทาและวิราคะไม่มี   วิมุตติญาณ-
36,0036,012,ทัสนะ  ของภิกษุผู้มีนิพพิทาและวิราคะวิบัติ    ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว
36,0036,013,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    ต้นไม้ที่มีกิ่งและใบวิบัติแล้ว    แม้กะเทาะของต้นไม้นั้น
36,0036,014,ก็ไม่ถึงความบริบูรณ์    แม้เปลือกก็ไม่ถึงความบริบูรณ์    แม้กะพี้ก็ไม่ถึงความ
36,0036,015,บริบูรณ์    แม้แก่นก็ไม่ถึงความบริบูรณ์  ฉันใด  ฉันนั้นเหมือนกันแล  ภิกษุ
36,0036,016,ทั้งหลาย  สัมมาสมาธิของภิกษุผู้ทุศีล  มีศีลวิบัติแล้ว   ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัย
36,0036,017,ขาดแล้ว   เมื่อสัมมาสมาธิไม่มี   ยถาภูตญาณทัสนะของภิกษุผู้มีสัมมาสมาธิวิบัติ 
36,0036,018,ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว       เมื่อยถาภูตญาณทัสนะไม่มี   นิพพิทาและ
36,0036,019,วิราคะ  ของภิกษุผู้มียถาภูตญาณทัสนะวิบัติ     ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว