Book,Page,LineNumber,Text
30,0043,001,หลาย    เราแรกตรัสรู้   ย่อมอยู่ด้วยวิหารธรรมอันใด   เราอยู่แล้วโดยส่วนแห่ง 
30,0043,002,วิหารธรรมอันนั้น เรารู้ชัดอย่างนี้ว่า เวทนาย่อมมีเพราะความเห็นผิดเป็นปัจจัย
30,0043,003,บ้าง    เพราะความเห็นผิดสงบเป็นปัจจัยบ้าง    เพราะความเห็นชอบเป็นปัจจัย
30,0043,004,บ้าง     เพราะความเห็นชอบสงบเป็นปัจจัยบ้าง  ฯลฯ  เพราะความตั้งใจผิดเป็น
30,0043,005,ปัจจัยบ้าง   เพราะความตั้งใจผิดสงบเป็นปัจจัยบ้าง   เพราะความตั้งใจชอบเป็น
30,0043,006,ปัจจัยบ้าง เพราะความตั้งใจชอบสงบเป็นปัจจัยบ้าง  เพราะฉันทะเป็นปัจจัยบ้าง
30,0043,007,เพราะฉันทะสงบเป็นปัจจัยบ้าง   เพราะวิตกเป็นปัจจัยบ้าง  เพราะวิตกสงบเป็น
30,0043,008,ปัจจัยบ้าง  เพราะสัญญาเป็นปัจจัยบ้าง  เพราะสัญญาสงบเป็นปัจจัยบ้าง  เพราะ
30,0043,009,ฉันทวิตกและสัญญายังไม่สงบเป็นปัจจัยบ้าง     เพราะฉันทวิตกและสัญญาสงบ
30,0043,010,เป็นปัจจัยบ้าง   เพราะมีความพยายามเพื่อถึงธรรมที่ยังไม่ถึง   และเมื่อถึงฐานะ
30,0043,011,นั้นแล้วเป็นปัจจัยบ้าง.
30,0043,012,<I>จบทุติยวิหารสูตรที่  ๒</I>
30,0043,013,<h1> อรรถกถาวิหารสูตร</h1>
30,0043,014,พึงทราบวินิจฉัย<B>วิหารสูตรที่  ๒.</B>
30,0043,015,เหตุแห่งการหลีกเร้น    พึงทราบโดยนัยอันท่านกล่าวแล้วนั่นแล.  บท
30,0043,016,ว่า   <B>มิจฺฉาทิฏฺ€ิวูปสมปจฺจยา</B>     ได้แก่  ความเห็นชอบ  ชื่อว่า  เข้าไปสงบซึ่ง
30,0043,017,ความเห็นผิด.   เพราะฉะนั้น    เวทนาใดท่านกล่าวแล้ว    เพราะความเห็นชอบ
30,0043,018,เป็นปัจจัย.   เวทนานั้นแล    ท่านพึงทราบ    เพราะสงบความเห็นผิดเป็นปัจจัย.
30,0043,019,ส่วนในสูตรนี้     ท่านกล่าวว่า    ผู้สำคัญซึ่งเวทนาอันเป็นวิบาก    ย่อมไม่ถือเอา
30,0043,020,ในที่ไกลเกินไป.   ในบททุกบท    พึงทราบเนื้อความโดยนัยนี้.    ก็เวทนาท่าน