Book,Page,LineNumber,Text
28,0042,001,สัมผัสเป็นปัจจัย   เมื่อเบื่อหน่าย   ย่อมคลายกำหนัด   เพราะคลายกำหนัด. 
28,0042,002,จิตย่อมหลุดพ้น     เมื่อหลุดพ้นแล้ว     ย่อมมีญาณหยั่งรู้ว่า    หลุดพ้นแล้ว
28,0042,003,รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว     พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว     กิจที่ควรทำ       ทำเสร็จแล้ว
28,0042,004,กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี     พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสไวยากรณ์
28,0042,005,ภาษิตนี้จบลงแล้ว     ภิกษุเหล่านั้นต่างชื่นชมยินดีภาษิตของพระผู้มีพระ-
28,0042,006,ภาคเจ้า    ก็แหละเมื่อพระองค์ได้ตรัสไวยากรณ์ภาบิตนี้อยู่     ภิกษุเหล่านั้น
28,0042,007,ต่างมีจิตหลุดพ้นจากอาสวะ   เพราะไม่ถือมั่น   ดังนี้แล.
28,0042,008,<I>จบ  อันธภูตสูตรที่  ๗</I>
28,0042,009,<h1>อรรถกถาอันธภูตสูตรที่  ๗</h1>
28,0042,010,ในอันธภูตสูตรที่  ๗   มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้
28,0042,011,บทว่า   <B>อนฺธภูตํ</B>  ความว่า  ครอบงำ  ท่วมทับ  อธิบายว่า    ขัดขวาง
28,0042,012,แล้ว.   ในพระสูตรแม้นี้   ตรัสเฉพาะทุกขลักขณะเท่านั้น.
28,0042,013,<I>จบ  อรรถกถาอันธภูตสูตรที่  ๗</I>
28,0042,014,<h1>๘.  สารุปปสูตร</h1>
28,0042,015,<h2>ว่าด้วยทรงแสดงข้อปฏิบัติอันสมควรแก่การเพิกถอนสิ่งทั้งปวง</h2>
28,0042,016,[ ๓๓ ]    ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    เราจักแสดงข้อปฏิบัติอันสมควรแก่
28,0042,017,การเพิกถอนซึ่งความสำคัญสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหามานะทิฏฐิแก่เธอทั้งหลาย
28,0042,018,เธอทั้งหลายจงฟัง   จงใส่ใจให้ดี   เราจักกล่าว    ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    ก็ข้อ
28,0042,019,ปฏิบัติอันสมควรแก่การเพิกถอนซึ่งความสำคัญสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหา มานะ